“Ik zal Mij Mijn Kerk maken.”
De Kerk is Zijn Kerk.
Wij hebben daar niets te zeggen.
In de Kerk spreken wij niet, maar luisteren wij.
In de Kerk ontplooien wij ons niet, maar laten wij ons redden.
In de Kerk wordt er niet overtuigd, maar bemind.
In de Kerk redeneren wij niet, maar wij bidden.
In de Kerk doorvorsen wij God niet, maar leren Hem ontmoeten.
Wij begrijpen God niet, maar wij vereren, danken en aanbidden Hem.
Wij mogen de Kerk gebruiken om tot elkaar en tot Hem te komen.
Door de eeuwen heen heeft de mens, behept met zijn oude kwaal: de vrije onwil, geprobeerd de Kerk te veranderen naar zijn eigen inzicht en opvatting.
Typisch de mens: in plaats van zichzelf te bekeren probeert hij steeds weer Gods geschenk, de Kerk, te veranderen.
En als dat niet lukt, dan begint hij zelf een kerk waarin hij het voor het zeggen heeft.
Het resultaat is een scala van zichzelf kerk of kerkgenootschap wanend en noemende organisaties.
Ongeveer 40.000 verschillende richtingen zijn er.
En allemaal hebben zij gelijk, allemaal zien zij het alleen goed. Allemaal hebben zij de juiste leer. Allemaal doen zij het ‘in navolging van Jezus’, ‘net als Jezus’, ‘gegrondvest op Jezus’ en ga zo maar door.
Allemaal vinden zij in de Bijbel die teksten die bewijzen dat zij gelijk hebben.
Soms brengt hun zwerftocht hen onverwacht bij de Kerk.
Zoals de tienduizenden ‘evangelicals’ die na langs zoeken de Kerk vonden.
En die met zijn allen toetraden tot de Ene, Heilige, Katholieke en Apostolische Kerk.
De Orthodoxe Kerk is de Kerk die Jezus Christus stichtte. Onveranderd, onverdeeld.
Eén, heilig en apostolisch.
Een uiterst effectief instrument voor het redden van mensen.
En een grote wolk van heiligen en martelaren getuigt van de werkende kracht van de Kerk.
De vraag is niet of ik het begrijp.
Mijn muizenbegrip is te klein om Gods bedoelingen en werkingen te doorvorsen.
Het gaat er niet om te zien of ik het er mee eens ben.
Hoe breng ik mijzelf in overeenstemming met Gods reddingswerk?
Hoe antwoord ik op Zijn liefde?
